Alfama i jej uliczki

Alfama – najstrsza dzielnica Lizbony położona jest na skalistym stoku nad brzegiem Tagu. Za panowania Maurów była centralnym punktem miasta. Po opanowaniu Lizbony przez chrześcijan zaczęto się z niej wyprowadzać do innych dzielnic. W Alfamie pozostały wówczas najniższe i najuboższe warstwy ludności. I co ciekawe, jako jedyna dzielnica ocalała po wielkim trzęsieniu ziemi w 1755 roku.

Obecnie po mauretańskiej zabudowie nie pozostało prawie nic, z wyjątkiem rozkładu uliczek, krętych i wąskich, resztek murów oporowych i przyziemi niektórych domów. Wiele z ulic jest tak wąskich, że niemożliwe jest poruszanie się samochodem. I dobrze, bo nostalgia miesza się tu z zabawą, historia z teraźniejszą, a turystyczne szlaki przecinają z codziennym życiem mieszkańców.

Po Alfamie, najbardziej lizbońskiej ze wszystkich lizbońskich dzielnic, błądzi się w górę i w dół, a czasami w kółko.

Aby lepiej się oglądało zdjęcia proponuję posłuchać równocześnie Marizy – portugalskiej pieśniarki fado. Nota bene fado, ten tak charakterystyczny dla Portugalii rodzaj muzyki powstał pod koniec XIXw. właśnie w Alfamie.